Als we naar definities zoeken van virtueel krijgen we de indruk dat het de facto gaat om iets wat niet bestaat. Bijvoorbeeld:
'In de informatica is iets virtueel als het niet bestaat, maar als het door software lijkt dat het wél bestaat'
'Iets wat niet echt is, maar wel echt lijkt of wat slechts denkbeeldig is'
'Aanduiding voor iets dat men wel ervaart maar dat er niet is'
'Niet tastbaar'
En toch maken we ons er druk om. Dat zal te maken hebben met nuances in wat virtueel 'is' (op zich is dit al een contradictio in terminis).
Kijk eens naar de volgende definitie:
'Wat in het echt niet bestaat maar wel in je fantasie of op het internet'

Ontastbaar wordt tastbaar

Als iets op internet bestaat, is het weliswaar niet tastbaar. Maar zodra je het print wordt het tastbare informatie. Zodra het je gedachte beïnvloedt en daarmee invloed krijgt op je koopbeslissingen, wordt het effect via het gekochte tastbaar. Behalve als je een ontastbaar product als een verzekering 'koopt', maar ook dan hebben de gevolgen invloed op de echte wereld. Je zult premie moeten betalen (toegegeven, de wereld van het geld loopt ook steeds meer via ontastbare kanalen, via de girale wereld, totdat het finaal uit de hand loopt in een economie en een run ontstaat op het echte geld, op het chartale circuit, en de deuren van die echte wereld gesloten blijven). Bovendien, een in principe ontastbaar product als een verzekering (goed we hebben ook nog de polis en is het nog van deze tijd dat we die fysiek moeten zoeken als er schade is, lees ook ons nieuwsartikel van vorige week Polis onder het puin), wordt wel degelijk tastbaar als het ooit tot een schade komt.

Smartphone-garage

Ik wil hier niet doorschieten in filosoferen, maar er wel even bij stilstaan wat het is en hoe het ons raakt? We zouden kunnen zeggen dat 'virtueel' hoe dan ook werkelijke gevolgen heeft voor onze wereld van alle dag. Denk alleen maar aan de chirurgie, waarbij wordt gebruikgemaak van virtual reality. Of in de schade-expertisewereld waarin virtual reality wordt toegepast. En internet en alle daarop gebaseerde social media toepassingen vormen steeds meer een 'echt stukje' van ons leven. Ik deed laatst een onderzoek naar social media gebruik door medewerkers van een organisatie. Medewerkers worden al zenuwachtig bij de gedachte dat ze hun smartphone aan het begin van de werkdag in een 'smartphone-garage' zouden moeten stallen. Een eind twintiger: "Het is alsof je een rib uit mijn lichaam haalt. Ik kan echt niet zonder. Ik kan me niet concentreren zonder" en dat terwijl oudere generaties doorgaans nog de mening zullen hebben, dat het de concentratie ernstig verstoort. Dat social media tot échte ongelukken leidt, daarvan getuigen de vele campagnes die tegen social media gebruik in het verkeer worden gevoerd.

Telefoonverslavingszorg

De virtuele wereld heeft iets verslavends. Als je een tikkie meekrijgt van die verslaving, dan kun je ook niet langer ontkennen dat die virtuele wereld werkelijke gevolgen heeft. Wat denk je ervan om je smartphone mee te nemen in bed, 'm aan de oplader te leggen (want overdag is daar geen tijd voor) en 'm dan onder je kussen te leggen. Dan valt het kleinood tenminste niet op de grond en hoor je het biepje als er tijdens de nachtrust een van je vrienden een bericht met je deelt. Als dat gedaan wordt 's nachts, zal het ongetwijfeld belangrijk zijn, dus wil je dat niet missen. De ironie druipt van mijn woorden af, toegegeven. Maar woorden helpen weinig, in zo'n geval van addictie. Beelden doen meer. Ik stuitte dit weekeinde op een waarschuwende foto die een wijkbrandweerman in Schiedam deelde, ja, toegegeven, via social media, in dit geval twitter. Ik wil deze foto graag met jullie delen, uiteraard via social media, in dit geval via onze fb pagina. Belangrijk lijkt me voor degenen die hun mobieltje 's avond meenemen naar bed. Doe dat in ieder geval op een verstandige manier. Belangrijk voor een ieder in de verzekeringsbranche om dit te delen met klanten die ongetwijfeld ook kinderen zulllen hebben die rijp zijn voor enige telefoonverslavingszorg.

Omarm de octopus

Met als voor ons gunstig neveneffect dat jullie onze facebookpagina bezoeken, die we ruim twee jaar geleden in een splitsecond hebben aangemaakt omdat onze nieuwe website nu eenmaal standaard een facebookknop heeft. Helemaal niet zo moeilijk om zo'n pagina aan te maken. Dat schreef ik ook in het boek 'Omarm de octopus', dat ik samen met o.a. mijn collega Martin Hesselberth voor Kluwer schreef over het toepassen van social media door financiële dienstverleners. Na het aanmaken, begint pas het echte werk. Met enige regelmaat en consequent voor content zorgen, daar gaat het vaak mank. Omdat ik om mij heen, in andere branches ook, zie dat de combinatie van de werkelijke wereld en de 'virtuele' wereld, tot steeds meer werkelijke resultaten kan leiden, willen wij facebook meer gaan betrekken in onze communicatie en bedrijfsvoering. In 'Omarm de octopus' schreef ik ook dat in de wereld van social media heel gebruikelijk is om dingen aan de andere bevolkers van social media te vragen, die je in de normale wereld niet zou vragen.

Voordelen van het anonieme

Misschien omdat het allemaal wat anoniemer is. Omdat degene aan wie je iets vraagt, op jouw verzoek kan ingaan, maar net zo gemakkelijk niet op je verzoek kan ingaan. Hij of zij hoeft niet eens nee te zeggen, om iets niet te doen, en hij of zij hoeft zijn 'nee' al helemaal niet te beargumenteren. Denk aan een zakelijke inzamelingsactie via crowdfunding. Je hoeft het niet te zeggen als je niet meedoet. Als je wel meedoet, kan dat ook anoniem. Maar je kan het ook van de daken schreeuwen, de social media zijn er goed voor. Zoals in mijn woonplaats Schiedam het afgelopen weekend een crowdfunding werd gestart voor een ouderwetse boekenhandel, zo een met echte boeken. Het Schiedams Boekhuis. Een mooi voorbeeld, van een combinatie van het opzetten van een 'old school business' met gebruik van nieuwe middelen. De oude wereld die door de nieuwe wereld werd verdrongen en nu in een nieuwe combinatie van oud en nieuw weer probeert terug te komen.

#DTV = durf te vragen

Kortom, het anonieme van de 'anonieme persoonlijke wereld die echter steeds echter wordt' heeft ook voordelen. Op twitter hebben ze er zelf een kreet voor: durftevragen ofwel #dtv. Het enige wat ik jullie vraag is, ga naar onze facebookpagina, deel de foto van het mobieltje op het daardoor verbrande beddengoed met diegenen waarvoor je denkt dat het nuttig zou kunnen zijn (bedenk: baat het niet, dan schaadt het niet) en last but not least een #dtv mijnerzijds, 'like' onze pagina, zodat wij ons werk nog beter kunnen doen. Want communicatie is een essentieel onderdeel van ons werk. Noem het heel archaïsch onze Achilles-hiel. Bij voorbaat dank.

Jan Schrijver, echt, en ook virtueel aanwezig @jan_schrijver